Ken Glasziou, B.Sc.(Hon), M.Sc., Ph.D.

W szczegó³ach relacji o ¿yciu i ewolucji l¹du na naszej planecie w Przekazach Urantii Nr 57, 58, 59 i 60 autorzy mocno popieraj¹ koncepcjê dryfu kontynentalnego, ideê, która po raz pierwszy by³a og³oszona przez Alfreda Wegenera w roku 1910. Jeœli odbierzemy tym czterem Przekazom ideê dryfu kontynentalnego, stan¹ siê one rodzajem chaosu.

W naszych poprzednich referatach moi wspó³autorzy i ja zwróciliœmy uwagê na fakt, ¿e w okresie, w którym Przekazy Urantii by³y otrzymane i opublikowane (1934 – 1955), idea dryfu kontynentalnego by³a podtrzymywana bardzo s³abo i tylko przez kilku geologów. Niechêæ dla tej idei wydawa³a siê szczególnie silna w USA. Antypatia ta trwa³a od wczesnych lat dwudziestych a¿ do okresu lat szeœdziesi¹tych.

Z naszego punktu widzenia, jeœli Przekazy Urantii by³yby rzeczywiœcie pisane przez ludzkich autorów, by³oby raczej absurdalne z ich strony wystêpowanie na opak przewa¿aj¹cym, silnym, profesjonalnym opiniom o historii kreacji ¿ycia i ewolucji l¹du, tak bardzo zale¿nej od poprawnoœci teorii dryfu kontynentalnego.

Na poparcie naszego punktu widzenia, ¿e sprzeciw w stosunku do tej teorii by³ nadzwyczajnie silny, odwo³aliœmy siê do niedawno opublikowanej ksi¹¿ki przez historyka nauki H.E. Granda, jak równie¿ do wczeœniejszej krytyki teorii Wegenera dokonanej przez wybitnego geologa, R.T. Chamberlina, w której wyliczy³ 18 punktów, które jak uwa¿a³, by³y niszcz¹ce dla owej hipotezy.

Krytyka Gardnera dotycz¹ca naszego opisu dryfu kontynentalnego jest przyk³adem tego, co Meredith Sprunger okreœli³ jako b³êdy nie zwi¹zanych z tematem wniosków. Gardner znalaz³ publikacje garstki europejskich i po³udniowo-afrykañskich geologów, którzy popierali idee Wegenara. Gardner mówi³ o nich chaotycznie, daj¹c banalne detale z ró¿nych konferencji i postulatów koñcz¹c potem s³owami "Czterech Urantiañskich autorów tak¿e przywi¹zuje wielk¹ wagê do dwóch staro¿ytnych eksplozji supernowych."

Dziêki technice rozpraszania uwagi swoich czytelników, metody Gardnera mog¹ odnieœæ skutek wœród grupy czytelników bezkrytycznych. Lecz jako domniemanie profesionalna destrukcyjna krytyka jest ona ma³o wartoœciowa. Dodatkowo oprócz odwracania uwagi poprzez cytaty wzglêdnie nie zwi¹zane z tematem, Gardner wyci¹gn¹³ tak¿e inny trik swego zawodu. Zupe³nie zignorowa³ wa¿ne aspekty, dla których nie mia³ wyjaœnienia.

Dla historii dryfu kontynentalnego z Przekazów Urantii g³ów¹ "prorocz¹" pozycj¹ jest rzeczywista data rozpoczêcia dryfu, podana jako 750 milionów lat temu.

Jako sw¹ datê rozpoczêcia dryfu, Wegener sugerowa³ okres 200 – 300 milionów lat temu, opinia, która pozostawa³a dominuj¹c¹ do lat 80 tych, kiedy data pocz¹tku zosta³a cofniêta wstecz do 500 milionów lat, lub wiêcej. Ostatnie obliczenia rzeczywiœcie zbiegaj¹ siê w czasie z 750 milionami lat podanymi w Przekazie 57 Ksiêgi Urantii.

[Uwaga: Datowanie geologiczne tego typu nie jest w ¿adnym stopniu wiedz¹ œcis³¹. Obliczenia "750" mog¹ znaczyæ "bli¿sze do 750 ni¿ zarówno do 700 czy 800 milionów."]

Przegl¹d "tektoniki p³yt" nowej nazwy dla "dryfu kontynentów" w ostatnim wydaniu Encyklopedii Brytaniki, edycji CD-ROM podaje, "...brak wiary (w dryf kontynentalny Wegenera) by³ tak silny, ¿e graniczy³ czêsto z oburzeniem. Jednym z najwiêkszych oponentów by³ geofizyk Brytyjski, Sir Harold Jeffreys, który ca³e lata spêdzi³ próbuj¹c zademonstrowaæ, ¿e dryf kontynentalny jest niemo¿liwy, ze wzglêdu na to, ¿e wytrzyma³oœæ p³aszcza powinna byæ znacznie wiêksza ni¿ jakiekolwiek ewentualne si³y przemieszczaj¹ce... To by³o w Ameryce Pó³nocnej, niemniej jednak opór dla idei Wegenera by³ ostry a¿ do przesady i prawie jednomyœlny...Wegener by³ atakowany z w³aœciwie wszystkich mo¿liwych punktów widzenia, jego dowody paleontologiczne odnosz¹ce siê do pomostów l¹dowych, podobieñstwa warstw po obu stronach Atlantyku podawane by³y w w¹tpliwoœæ , dopasowanie brzegów atlantyckich og³oszono za niedok³adne a szczególnie jego kompetencje poddawane by³y w w¹tpliwoœæ..." – itd.

Jeœli autorzy Przekazów Urantii byli ludŸmi, potrzebujemy wyt³umaczenia w jaki sposób byli oni zdolni wyst¹piæ z tak niezwyk³ymi ideami okreœlenia czasu fenomenu dryfu kontynentalnego. Skompromitowany w owym czasie Wegener ustali³ okres 200 milionów lat jako czas rozpoczêcia podzia³u superkontynentu, autorzy Przekazów Urantii podaj¹ 750 milionów lat i wygl¹da, ¿e wszyscy maj¹ racjê. Wyjaœnienie jest takie, ¿e superkontynent odbudowa³ siê i rozdzieli³ po raz drugi. Wegener mia³ pewne dowody na poparcie swoich idei. Wygl¹da, ¿e zupe³nie nie by³o dowodów na wsparcie okresu 750 milionów lat jako pocz¹tku podzia³u, w czasie kiedy Przekazy Urantii by³y napisane czy opublikowane.

Jedyn¹ alternatyw¹ jest szczêœliwy traf. Lecz szanse prawid³owego zgadywania s¹ znikome.

Bibliografia:

1. Le Grand, H.E. "Drifting Continents and Shifting Theories." (Cambridge University Press, 1988)

2. Gardner M. "Urantia: The Great Cult Mystery." (Prometheus Books, 1995)

3. Sprunger, Meredith, "The Purpose of Revelation" Innerface International Vol.3 No.1.1996.

4. Dalziel, I.W.D. Scientific American 272 (1) 38, (1995)