Site Index
Download
Polish Fonts
Ksiêga Urantii a Chrześcijañski Fundamentalizm
Dr. Meredith Sprunger
Nauki ścisłe, Antropologia, Archeologia Przekazów Urantii. Wznowiene.
Ken Glasziou, B.Sc.(Hon), M.Sc., Ph.D.
OBJAWIENIE A NAUKA
PODSUMOWANIE
Wielkie wyzwanie XXI wieku -- Ksiêga Urantii
HISTORIA POWSTANIA
Praca ta zawiera cytaty z Księgi Urantii, która będzie polskim tłumaczeniem The Urantia Book © 1955 Urantia Foundation, 533 Diversey Parkway, Chicago, Illinois 60614, USA; +1 (773) 525-3319; http://www.urantia.org; wszystkie prawa zastrzeżone. Poglądy wyrażone w tej pracy są poglądami autora i niekoniecznie reprezentują poglądy Fundacji Urantii czy jej członków.
Ksiêga Urantii (The Urantia Book) jest zbiorem 196 przekazów-rozdziałów, posiada 2097 stron. Przedstawia ona nowe spojrzenie na historiê i strukturê wszechświata, pochodzenie człowieka, jego historiê i przeznaczenie oraz opisuje życie i nauczanie Jezusa. Prezentuje obraz wszechświata, jednoczący w zwarty system naukê, filizofiê i religiê. Podzielona jest na cztery czêści. Czêśæ I opisuje naturê wszechświata, daje pojêcie bóstwa, rozciągające siê od osoby Ojca Uniwersalnego do nieosobowych absolutów. Czêśæ II odnosi siê do wszechświata lokalnego, czêści galaktyki zajmowanej przez Ziemiê, określanej jej kosmiczną nazwą Urantia. Opisuje strukturê administracji kosmicznej, zarządznej przez Chrystusa, warunki życia po śmierci biologicznej i dalszą ciągłą ewolucjê duchową aż do nieskoñczoności. Czêśæ III opisuje historiê, pochodzenie i rozwój Ziemi (Urantii), biologiczną ewolucjê człowieka, powstanie cywilizacji, kultury, rządu, religii i rodziny oraz innych instytucji społecznych, ich przeznaczenie i przyszłośæ. Czêśæ IV, na ponad siedmiuset stronach, opisuje życie i nauczanie Jezusa, które, bêdąc zasadniczo zgodne z narracją Nowego Testamentu, zawiera jednak wiele nowych informacji, objaśnieñ i detali nigdzie dotąd nie publikowanych.
Ksiêga Urantii nie jest podstawą żadnej religii, sekty czy kultu. Nie oferuje wstêpu do nieba wyłącznie dla swoich wyznawców. Nie neguje żadnej religii. Wzmacnia i uszlachetnia religiê ludzi wierzących, oferuje możliwy do akceptacji system zrozumienia świata tym, których żadna z istniejących religii w pełni nie satysfakcjonuje. Nie wymaga żadnych oficjalnych deklaracji, nie posiada obrzêdów czy kapłañstwa. Działalnośæ organizacji związanych z Ksiêgą Urantii ogranicza siê do publikacji Ksiêgi, wymiany idei oraz informacji o grupach dyskusyjnych skupiających jej czytelników, dla tych, którzy chcą wymieniæ poglądy na jej temat. Ksiêga Urantii została skompletowana i wydana przez Fundacjê Urantii z Chicago.
Z doświadczenia wynika, że pierwszym pytaniem jakie jest stawiane w związku z Ksiêgą Urantii, jest pytanie o jej pochodzenie i autora.
HISTORIA POWSTANIA
Tekst Ksiêgi Urantii otrzymała grupa ludzi w Chicago, pracująca pod kierownictwem doktora Williama Sadlera. Dr.Wiliam S.Sadler (1875 - 1969) lekarz ogólny, chirurg, psychiatra, profesor, był znanym i szanowanym człowiekiem, nazywanym czêsto ojcem psychiatrii amerykañskiej. Przez wiele lat wykładał na studiach podyplomowych wydziału medycznego Uniwersytetu w Chicago. Był autorem czterdziestu dwu książek, spośród których na szczególną uwagê zasługuje książka pod tytułem "The Mind at Mischief," wydana przez Funk & Wagnalls w roku 1929. Podtytuł książki brzmi w polskim tłumaczeniu "Triki i oszustwa podświadomości i jak sobie z nimi radziæ". Dr. Sadler przedstawia w niej swoje poglądy na fenomeny mediumistyczne. Opierając siê na obszernym materiale badawczym, stwierdza on, że wszystkie media, które przebadał były albo osobami nieuczciwymi albo zwiedzionymi podświadomą aktywnością umysłu, w której objawiało siê im ich alter ego, jako źródło wiedzy świata ducha.
Jeden tylko wyjątek nie pasował do tej kategorii. Opisuje go Dr. Sadler w apendyksie do swej książki: "Wyjątek ten jest raczej dziwnym przypadkiem fenomenu metapsychicznego, który uważam za niemożliwy do zaklasyfikowania i który bardzo chciałbym opisaæ pełniej. Nie mogê tego tutaj zrobiæ, ze wzglêdu na obietnicê, która obliguje mnie do traktowania go jako nietykalny. Innymi słowami, obiecałem nie publikowaæ tego przypadku za życia owej osoby.
Skontaktowałem siê z nim latem roku 1911 i miałem go pod obserwacją czêściej lub rzadziej od tamtego czasu, bêdąc obecny na około 250 sesjach nocnych, z których wiele odbyło siê także w towarzystwie stenografa, który poczynił obszerne notatki. Dokładne studia tego przypadku przekonały mnie, że nie jest to jeden ze zwykłych transów. Podczas gdy sen wygląda na zupełnie naturalny, jest on bardzo głêboki i jak dotąd nigdy nie byliśmy zdolni obudziæ osoby bêdącej w tym stanie. Ciało nigdy nie jest sztywne a akcja serca nie zmienia siê, chociaż oddychanie czasami ma wyraźny związek z fenomenem. Człowiek ten jest zupełnie nieświadomy, całkiem niepomny tego co siê dzieje i gdyby nie ciągłe rozmowy na ten temat, nigdy nie wiedziałby, że jest używany jako coś w rodzaju izby obrachunkowej dla przychodzących i odchodzących domniemanych osobowości pozaplanetarnych. Faktycznie jest on bardziej czy mniej obojêtny na całą procedurê i wykazuje zadziwiający brak zainteresowania sprawami, które siê jemu od czasu do czasu zdarzają.
Te nocne wizyty w żaden sposób nie przypominają seansów związanych ze spirytualizmem. Nigdy, w przeciągu osiemnastu lat, nie było żadnych komunikatów od żadnego źródła, które określałoby siê jako duch czy zmarła istota ludzka. Wiadomości, które zostały spisane, czy które mieliśmy możliwośæ usłyszeæ, były komunikowane przez istoty, które określały siê jako przybywające z innych planet aby odwiedziæ ten świat, zatrzymaæ siê tutaj jako badacze w celach obserwacji i studiów, kiedy są w drodze z jednego wszechświata do innego, z jednej planety do drugiej. Później dołączyły siê przekazy od domniemanej istoty duchowej, która rzekomo była przydzielona do tej planety w celu wykonywania różnych obowiązków.
Osiemnaście lat badañ i dokładnych dochodzeñ nie wykazało metapsychicznego źródła tych wiadomości. Znajdujê siê obecnie w tym samym miejscu skąd zacząłem. Psychoanaliza, hipnoza, intensywne skojarzenia nie wykazały, że te opowiadane informacje mają źródło we własnym umyśle omawianej osoby. Wiêkszośæ materiału dostarczonego przez tê osobê jest w znacznej sprzeczności z jej metodami myślenia czy metodami, jakie były używane w czasie jej nauczanie i z całą jej filozofią życia.
Nasze badania są kontynuowane i mogê oznajmiæ, iż mam nadziejê, że w jakimś niezbyt odległym czasie otrzymam zezwolenie na bardziej pełny opis fenomenów związanych z tym interesującym przypadkiem".
Siódmego maja roku 1958 grupa duszpasterzy spotkała siê z doktorem Sadlerem. Celem spotkania było omówienie spraw związanych z powstaniem Ksiêgi Urantii. Kiedy przyszli do niego miał on przygotowany dokument z listą wszelkich możliwych do wyobrażenia form podświadomości czy stanów metapsychicznych. Na dole była notatka mówiąca "Technika otrzymania Ksiêgi Urantii po angielsku nie jest w żaden sposób porównywalna czy zazêbiająca siê z jakimkolwiek z powyższych fenomenów z marginesu świadomości". Doktor Sadler chêtnie odpowiadał na wszelkie zadawane mu pytania za wyjątkiem imienia osoby, której nadświadomy umysł został w pewien sposób użyty do zmaterializowania siê Przekazów Urantii oraz detali związanych z tą materializacją. Zapytany dlaczego takie ograniczenia zostały na niego nałożone odpowiedział:
1. Główną przyczyną nie ujawniania tożsamości osoby kontaktującej siê jest to, że rewelatorzy (autorzy Ksiêgi Urantii) nie chcą by jakakolwiek istota ludzka, jakiegokolwiek ludzkie imiê, miałoby kiedykolwiek byæ związane z Ksiągą Urantii. Chcą, by to objawienie opierało siê na swych własnych oświadczeniach i naukach. Postanowili, że przyszłe generacje powinny posiadaæ tê ksiêgê zupełnie wolną od jakichkolwiek powiązañ ludzkich -- Św. Piotra, Św. Pawła, Lutra, Kalwina czy Wesleya.
2. Jest wiele spraw związanych z pojawieniem siê przekazów Urantii, których żadna ludzka istota nie rozumie w pełni. Nikt doprawdy nie wie jak ten fenomen był przeprowadzony. Jest wiele brakujących ogniw w całej historii tego, spisanego po angielsku, objawienia. Jeśli ktokolwiek może powiedzieæ wszystko co naprawdê wie o technice i metodach używanych przez lata, podczas otrzymywania tego objawienia, jego opowiadanie nie usatysfakcjonuje nikogo -- tak wiele tutaj brakuje.
W roku 1920 Dr. Sadler wygłaszał odczyty i publikował artykuły prasowe popularyzujące nowoczesną medycynê oraz sprawy zdrowia psychicznego. W rezultacie tej działalności popularyzatorskiej, zarówno on jak i jego żona, Dr. Lena Sadler, byli wielokrotnie proszeni przez przyjaciół i znajomych o zorganizowanie nieoficjalnych spotkañ dyskusyjnych, w czasie których mógłby byæ omawiany szeroki wachlarz zagadnieñ. W połowie lat dwudziestych Dr. Sadler zainicjował niedzielne, popołudniowe spotkania przy herbacie. W ich rezultacie zawiązała siê grupa dyskusyjna zwana później "Forum." Z czasem w skład Forum zaczêli wchodziæ ludzie różnych zawodów: doktorzy, prawnicy, dentyści, duszpasterze, nauczyciele jak również gospodynie domowe, sekretarki, rolnicy i robotnicy.
Jednej niedzieli członek Forum spytał doktora Sadlera co myśli on na temat medium, które zgromadziło sporo publiczności w jednym z lokalnych teatrów. Doktor odpowiedział, że badał wiele takich metafizyków i w rezultacie stwierdził, że wszyscy byli albo nieuczciwymi oszustami albo uczciwymi lecz zwiedzionymi ludźmi, których akcja ich podświadomości prowadziła do wiary, że mają oni wiedzê ze świata duchowego. Ale, dodał, jest jeden przypadek, którego dotychczas nie mogłem zrozumieæ. Wszyscy, oczywiście, chcieli wiedzieæ o kogo chodzi. Doktor podzielił siê niektórymi informacjami o tym przypadku, zbieranymi od roku 1911. Osoba ta zwana była potem "osobą kontaktu".
Przez wiele lat Dr. Sadler wraz z małą grupą zwaną "komisją kontaktu" mieli możliwośæ zapoznania siê z zawartością niezwykłych form odległego przekazu. Zaznajamiali siê oni także z techniką przekazywania informacji udzielanej przez domniemane osobowości pozaplanetarne, zwane później "rewelatorami". Temat rewelatorów praktycznie zawładnął programem dyskusyjnym Forum.
Gdzieś w tym czasie osoba, twierdząca, że jest badaczem odwiedzającym tê planetê, rzuciła wyzwanie komisji kontaktu mówiąc: "Gdybyście wy ludzie zdali sobie sprawê z tego z jak wysokim duchowym źródłem informacji macie związek, przestalibyście robiæ takie dziecinne dochodzenia celem znalezienia oszustwa a zaczêlibyście zadawaæ ważne pytania dotyczące natury realności i wszechświata."
Dr. Sadler przyniósł tą wiadomośæ do Forum i sugerował by przyjêli wyzwanie, pisząc pytania, które bêdą przedtawione rewelatorom. Wszyscy zgodzili siê i wiele pytañ było w ten sposób przedłożonych. Pierwszym z nich było "Czy jest Bóg, a jeśli jest, jak on wygląda?" W odpowiedzi otrzymali piêæ przekazów. Rewelatorzy zażądali, by były one przeczytane przed Forum a później trzymane w sejfie Dr. Sadlera.
Wkrótce po tym, gdy pierwsze przekazy Ksiêgi Urantii zostały przedstawione, rewelatorzy zażądali stworzenia grupy zamkniêtej. Każdy członek Forum był proszony o podpisanie deklaracji nastêpującej treści: "Przyjmujemy do wiadomości ślubowanie tajemnicy, ponawiając nasze zobowiązanie nie rozmawiania na temat objawieñ Urantii czy o jej tematach z kimkolwiek poza aktywnymi członkami Forum i nie robienia notatek na tematy, które są omawiane na spotkaniach Forum, czy robienia kopii notatek osobiście przeczytanych" Wydane zostały legitymacje członkowskie a lista członków zawierała trzydzieści nazwisk. Od czasu do czasu nowi członkowie byli przyjmowani do Forum, po rozmowie z jego członkami i po podpisaniu przysiêgi zachowania tajemnicy. Po pewnym czasie ilośæ członków Forum wzrosła do 486. Mieli oni zezwolenie przybywania pod adres 533 Diversey Parkway i czytania przekazów, lecz nigdy nie były one wynoszone z budynku.
Oryginalne przekazy były pisane rêcznie. Forum było proszone o przepisanie oryginalnych przekazów na maszynie i dokładne ich sprawdzenie. Kiedy przekazy zostały przepisane i sprawdzone, oryginały zamykano w sejfie. W ten sposób wszystkie przekazy-rozdziały, składające siê na Ksiêgê Urantii zostały przyjête w połowie lat trzydziestych.
W roku 1939 członkowie Forum byli poproszeni o dostarczenie ochotników, którzy chcieliby spotykaæ siê w środowe wieczory celem poważnego i systematycznego studiowania przekazów Urantii. Siedemdziesiąt osób wyraziło ochotê przyłączenia siê do studiów, dlatego znani są oni pod nazwą "Siedemdziesiêciu". Zapoznawali siê oni z zawartością przekazów i z dyrektywami rewelatorów oraz kierownictwa Forum, aż do czasu publikacji Ksiêgi Urantii. Specjalny nacisk został położony na powolną, stopniową metodê szerzenia nowej prawdy. Zwrócono uwagê na niebezpieczeñstwa związane z użyciem środków masowego przekazu czy radykalnych metod prezentowania wiadomości, zawartych w przekazach Urantii.
Kiedy udzielono zezwolenia na publikacjê, rewelatorzy określili, że uważają Ksiêgê Urantii za odgrywającą ważną rolê w postêpującej ewolucji społeczeñstwa ludzkiego. Ksiêga należy, jak powiedzieli, do ery nastêpującej zaraz po walce ideologicznej, w którą, jak widzą, nasza planeta jest uwikłana. Zezwolenie wczesnej publikacji zostało udzielone, aby liderzy i nauczyciele mogli byæ przeszkoleni oraz aby tłumaczenia Ksiêgi na inne jêzyki mogły byæ publikowane. Różne instrukcje zostały przekazane w sprawie publikacji książki, włączając w to zapewnienie miêdzynarodowych praw autorskich.
Celem przygotowania do publikacji, została ustanowiona Fundacja Urantii, zgodnie z prawem stanu Illinois w dniu 11 stycznia 1950 roku. Fundacja jest zarządzana przez piêciu członków Komitetu Powierników, którzy są wybierani dożywotnio. Ich obowiązki i odpowiedzialnośæ są zdefiniowane w Dekladacji Powiernictwa. Najważniejsze z nich to publikacja Ksiêgi Urantii i zachowanie jej tekstu nienaruszonego.
Kiedy Fundacja zwróciła siê do członków Forum po fundusze na zabezpieczenie pierwszego druku 10.000 egzemplarzy, reakcja była natychmiastowa. Koszt pierwszej edycji wynosił około $75.000. Ksiêga została wydrukowana w Crawfordsville w stanie Indiana przez drukarniê R.R. Donnelly and Sons i opublikowana przez Fundacjê Urantii 12 października 1955 roku.
Tłumaczenie francuskie Ksiêgi Urantii zostało opublikowane w roku 1962, fiñskie i hiszpañskie na wiosnê 1993 r. Niedawno opublikowano tłumaczenia holenderskie, rosyjskie i koreañskie. W trakcie są tłumaczenia: szwedzkie, niemieckie, estoñskie, włoskie, chorwackie, portugalskie, arabskie, chiñskie i indyjskie. Polskie tłumaczenie rozpoczêło siê w połowie 1998 roku. Praca jest wykonywana w kilkuosobowym zespole i potrwa kilka lat.
Przy współpracy członków Forum w dniu 2 stycznia 1955 r zostało zorganizowane Bractwo Urantii. W roku 1989, w rezultacie sporu na temat demokratycznej kontroli Bractwa, związki z Fundacją Urantii zostały zerwane, a imiê Bractwa zostało zmienione na Piątą Epokową Wspólnotê, obecnie znaną pod nazwą Wspólnota Ksiêgi Urantii (The Urantia Book Fellowship). W roku 1998 stosunki wzajemne obu organizacji zarówno Wspólnoty jak i Fundacji uległy znacznej poprawie prowadząc znowu do współpracy w celu szerzenia nauczania Ksiêgi Urantii.
Zarówno Fundacja jak i Wspólnota wystrzegają siê używania środków masowego przekazu w szerzeniu nauczania Ksiêgi Urantii. Wierzą oni, że kontakty osobiste i powolny, ewolucyjny wzrost jest najbardziej efektywną formą zapoznawania ludzi z Ksiêgą Urantii. Zadziwiające jest, że w czasie, kiedy dziennikarze penetrują wszystkie rodzaje kultów i nowych ruchów religijnych, Ksiêga Urantii uzyskała minimalny zaledwie rozgłos. Świat naukowy zaledwie zaczął dostrzegaæ jej istnienie.
Taka jest historia powstania Ksiêgi Urantii. Czy jest prawdziwa, czy jest wiarygodna? W dzisiejszych czasach nie istnieje dowód, który w sposób satysfakcjonujący przekonuje wszystkich. Jaki dowód mógłby potwierdziæ jej prawdziwośæ, jej nieziemskie pochodzenia? Podpisy nieziemskich autorów? Nawet podpis samego Pana Boga byłby na tej Ziemi kwestionowany. Cuda? Czwarta czêśæ Ksiêgi Urantii (Życie i nauczanie Jezusa) ukazuje jak skuteczne są cuda w przyciąganiu gawiedzi i jak mało skuteczne w oświecaniu umysłów i przekazywaniu prawdy. Nawet wskrzeszenie Łazarza, dokonane pod okiem Sanhedrynu i jego szpiegów nie było wystarczające, aby przekonaæ jego twardogłowych sceptyków.
Najlepiej bêdzie oddaæ w tej sprawie głos samej Ksiêdze Urantii, która na stronie 1106 pisze:
"Dowód, że objawienie jest objawieniem jest faktem ludzkiego doznania: faktem, że objawienie syntetyzuje pozornie rozbieżne nauki przyrodnicze z teologią religii w zwartą i logiczną filozofiê wszechświata, skoordynowane i spójne wyjaśnienie zarówno nauki jak i religii, tym samym stwarzając harmoniê umysłu i satysfakcjê ducha, odpowiadając w doświadczeniu ludzkim tym zapytaniom śmiertelnego umysłu, które dążą do poznania jak Nieskoñczony wdraża swą wolê i plany w materiê, w umysły i w ducha".
Paul Jaworski
Bibliografia: