Ksiêga Urantii a Chrześcijañski Fundamentalizm
W jaki sposób otrzymaliśmy Bibliê
Dr. Meredith Sprunger
Rozpoznawanie nowego objawienia
Nowe wypełnia i uwydatnia stare
Ludzki i Boski
Powiêkszony wszechświat duchowy
Zbawiciel ludzkości
Podejście do nowej Prawdy
Wielu żarliwych chrześcijan, konserwatywnych bądź fundamentalistów czytało fragmenty Ksiêgi Urantii i aprobując wspaniałą jakośæ jej wizji duchowych, byli jednocześnie zaniepokojeni objawieniowym twierdzeniem książki czy zajmowanym przez nią stanowiskiem, które różni siê od pewnych formalnych doktryn fundamentalizmu. Ludzie ci, przez lata pisali aby zadaæ pytania, wyrażali zakłopotanie, szukali pomocy albo kwestionowali twierdzenia.
Referat ten usiłuje odpowiedzieæ z konstruktywnym wyrozumieniem na takie pytania i duchowe niepokoje. To właśnie fundamentalizm chrześcijañski, wieloma sposobami, zachowywał wibrujący duchowy akcent religii w Ameryce. Nie jest naszą intencją walczyæ z fundamentalistycznymi wierzeniami, lecz raczej pokazaæ te prawdy duchowe w wiêkszej ramie odniesienia, która, miejmy nadziejê, umożliwi tym, którzy trzymają siê teologii konserwatywnej w wiêkszym stopniu adekwatnie zrozumieæ, że podpisujemy siê pod tymi samymi duchowymi realnościami i jesteśmy braæmi w Chrystusie.
Wiêkszośæ z tych, którzy akceptują Bibliê jako objawienie, nie czyni tego ze wzglêdu na to, że ktoś żąda posłuszeñstwa takim wierzeniom. Akceptują Bibliê jako słowo Boże, gdyż rozpoznają jej duchowe prawdy. Wasze podejście do Ksiêgi Urantii powinno byæ poczynione w ten sam sposób. Zanim nie przeczytacie Ksiêgi Urantii nie powiniście traktowaæ jej jako objawienie. Dopiero po przeczytaniu, jesteście w stanie rozpocząæ rozważania czy jest ona czy nie, natchniona przez Boga. Wiara i przekonanie musi wynikaæ z uczciwego i szczerego przewodnictwa wewnêtrznego a nie z zewnêtrznego autorytatywnego oświadczenia czy żądania.
W jaki sposób otrzymaliśmy Bibliê
W całościowym rozważaniu kwestii objawienia pomocną może byæ może wiedza jak otrzymaliśmy naszą Bibliê. Szkoły teologiczne poświêcają tej kwestii całe kierunki nauczania i o tym zagadnieniu dostêpne są tuziny książek. Lecz możecie otrzymaæ krótkie, zwiêzłe wiadomości o pochodzeniu Biblii, idąc do biblioteki aby otrzymaæ egzemplarz Słownika Bibilijnego Hastinga. Przyjrzyjcie siê określeniu "kanon," które oznacza "oficjalnie akceptowany standart lub książki" i przeczytajcie jak otrzymaliśmy Bibliê.
Znajdziecie tam, że Stary Testament wykształcił siê w trzech głównych stadiach na przestrzeni tysiêcy lat historii. Był on redagowany okresowo przez wielu uczonych w piśmie. Cały kanon Starego Testamentu nie został ustalony aż do okresu około roku 90 p.n.e. na słynnym Soborze w Jamni, gdzie hebrajscy uczeni w piśmie ostatecznie zadecydowali, które ksiêgi powinny byæ włączone do "oficjalnych" pism świêtych judaizmu. Proces ten oraz jego ostateczne wyniki, są znacznie bardziej złożone i rozległe niż możecie przypuszczaæ na podstawie tego krótkiego opisu.
Nowy Testament powstał we wczesnym kościele chrześcijañskim jako seria pism i listów napisanych przez wielu ludzi. Pisma te krążyły wśród wiernych, były redagowane, łączone i uzupełniane poprzez wielu uczonych w piśmie i przywódców kościoła. Imiona apostołów były czêsto przydzielane lepszym pismom, aby miały one wiêkszy autorytet dla członków kościoła. Od lat 144 n.e. do 367 n.e. rozmaici uczeni w piśmie i biskupi sporządzali ich własną listê ksiąg, które uważali, że powinny byæ zgodne z kanonami, albo byæ traktowane jako oficjalnie uznane ksiêgi. Ostatecznie Anastazy, biskup Aleksandrii napisał list do kościołów swojej diecezji, w roku 367, omawiający ksiêgi, które uznaje jako kanoniczne. Jest to pierwsza lista obejmująca wszystkie z dwudziestu siedmiu ksiąg Nowego Testamentu jakie posiadamy obecnie. Lista jego posiadała jednakże inną kolejnośæ niż nasz obecny Nowy Testament. Podczas różnych soborów kościoła w latach późniejszych, lista Anastazego została powszechnie przyjêta i w ten sposób otrzymaliśmy nasz Nowy Testament.
Anastazy w swoim liście pasterskim pisał z całym autorytetem biskupim "aby nikt nie dodawał nic do niej (jego lista) czy odejmował cokolwiek." Takie autorytatywne napomnienia były uznawane za konieczne w celu ochrony czystości nauk objawionych i oświadczenia jak na przykład upomnienie w Apokalipsie 22:18-19 "Ja świadczê każdemu, kto słucha słów proroctwa tej ksiêgi..." były czêste. W ten sam sposób komisja objawieniowa Ksiêgi Urantii zażądała aby książka była opublikowana pod ochroną miêdzynarodowego prawa autorskiego, aby czystośæ tych nauk mogła byæ zabezpieczona. Ostrożności takie nie sugerują założeñ, że Bóg zaprzestał poszerzania objawienia o sobie i prawdzie duchowej dla nastêpnych generacji. Historia Biblii wykazuje, że Bóg sukcesywnie objawia wiêcej prawd rozwijającemu siê światu. Wcześni przywódcy religijni używali czêsto autorytatywnych ostrzeżeñ i upomnieñ w celu ochrony ostatnich proroczych przekazów.
Gdy raz zrozumiecie jak zawartośæ Biblii została zgromadzona, redagowana, adoptowana i oficjalnie uznana, uświadomicie sobie, że objawienie jest uprawnomocnione przez wiekowe doświadczenia. Wielu ludzi rozpoznaje objawienie natychmiast gdyż zamieszkujący ich duch Boga potwierdza to co słyszą lub czytają, lecz potrzeba wielu ludzi i długiego okresu czasu dla ustanowienia społecznej tradycji objawienia takiego jak Biblia. Tradycja ta, na równi z autorytetem i prestiżem kościoła instytucjonalnego, daje w efekcie uwarunkowania kulturalne, które w znacznej mierze określają jak przeciêtny człowiek myśli i działa.